Kiedy zaczyna się kalendarzowe lato?

25 czerwca 2015 • Przyroda • wejść: 3460

Każdy z nas z niecierpliwością czeka na pierwszy dzień lata. Dorosłym kojarzy się ono z długo wyczekiwanym urlopem, a dzieciom z odpoczynkiem od szkoły. Jednak początek lata można wyznaczyć w dwojaki sposób – kalendarzowy i astronomiczny. Warto więc zaczerpnąć informacji na temat tego czym różnią się te dwa sposoby.

Kiedy zaczyna się kalendarzowe lato?

Lato według naszego kalendarza rozpoczyna się 22 czerwca każdego roku niezależnie od położenia Słońca w stosunku do Ziemi. Jest to sztywno wyznaczona przez meteorologów data na podstawie obserwacji pogody na naszej wysokości i szerokości geograficznej w klimacie umiarkowanym. Charakteryzuje się ona najwyższym poziomem temperatury powietrza w ciągu całego roku. W tym czasie dojrzewają owoce i nasiona, a zwierzęta wydają na świat młode, aby mieć czas na przygotowanie ich do zimy. Są to jednak sztuczne, wytworzone przez człowieka ramy pory roku, która rządzi się swoimi prawami.

Kiedy zaczyna się astronomiczne lato?

Astronomiczny początek lata z kolei rozpoczyna się w momencie przesilenia letniego. Na naszej półkuli jest to okres między 21 a 22 czerwca, natomiast w latach przestępnych o jeden dzień wcześniej. Przesilenie letnie jest czasem, w którym ma miejsce najdłuższy dzień i najkrótsza noc w roku. Początek lata oznacza niestety, że każdy następny dzień będzie już tylko krótszy, a noc dłuższa.

Czym jest Noc Świętojańska?

Na czas przesilenia letniego przypada Noc Świętojańska zwana także wigilią św. Jana lub Nocą Kupały. Kościół katolicki nie mogąc wyplenić pogaństwa zasymilował Noc Świętojańska z pogańskimi obchodami Novy Kupały. W dawnych czasach było to święto słońca i księżyca, wody i ognia, urodzaju i płodności, radości i miłości. Było bardzo popularne na terenach zamieszkiwanych przez Słowian, Bałtów, Finów, plemiona germańskie i celtyckie.

Podczas obchodów palono wielkie ogniska, wokół których tańczono w akompaniamencie muzyki i przez które skakano – co miało przynieść oczyszczenie. Młode panny plotły natomiast wianki i puszczały je na wodę. To który wianek został wyłowiony z wody przez chłopaka, który zatonął i który popłynął najdalej miało być wróżba zamążpójścia. W ten dzień pozwalano także młodym, niezamężnym dziewczynom na samotne spacery po lesie, w poszukiwaniu kwiatu paproci, który miał rzekomo przynosić szczęście. Dla ludów świętujących Noc Kupały były to czas miłości, wyznawania uczuć i nowego początku. Nic więc dziwnego, że święto to jest porównywane dzisiaj z Walentynkami.

Co prawda nadal świętujemy w czasie przesilenia letniego, to dzisiaj jednak to świętowanie przybrało trochę inny, religijny charakter. Jedynym krajem, w którym pogańska Noc Kupały jest nadal bardzo hucznie obchodzona i jest jednym z najważniejszych świąt w roku jest Finlandia, a święto to nosi tam nazwę Juhannus.